قطعه شعری تقدیم به شهریور عزیز

چند سالی بیش نیست که می شناسمش

اما بعضی آدمها چنان اند که وقتی می بینی شان احساس می کنی از دیر باز با تو بوده اند و شهریور برای من چنین بوده است

در چهره اش هیچوقت احساس خستگی ندیده ام همیشه با نشاط بوده

نشاطی که به دیگران هم منتقل می شود

فریاد بلندی از او نشنیده ام چرا که فریاد بلند از دهان آدمهای با شخصیت بیرون نمی آید

شیر زنی ست

در سخت ترین شرایط از کوره در نمی رود و دست وپایش را گم نمی کند

و در همه جا با خودش آرامش به ارمغان می آورد

با این مقدمه مختصر که گوشه ای از شخصیت این بزرگ زن را بیان می کند قطعه زیر را به او تقدیم می کنم

**********************************************************************************

از آن زمان که در آئینه نگاه کردی

آئینه ها همه ی زشتیها را زیبا جلوه می دهند

از آن زمان که از دریا جرعه ای نوشیدی

ماهیان اقیانوسها را به دریا کشاندی

رد پای تو را پرستو های عاشق سجده می کنند

و

تمام لغتها عاجزند که ترا چه نامند

واکنون

قاموسها به دریوزه پیش من آمده اند

تا

نامی برایت انتخاب کنم

و من هم

که از تمام آنها عاجز ترم

به دامن حافظ آویختم

که گفت

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم